Associaties met Senseo zijn natuurlijk dodelijk, dat zou kunnen betekenen dat het met The Tea Pad Orchestra allemaal “net niet” is. Echter Tea Pads zijn in het Amerika van de jaren 30 en 40 enigszins duistere lokaliteiten waar vloeipapier niet met thee maar met marihuana gevuld werden. Coffee Shops avant la lettre. Het is intrigerend dat er altijd muzikanten zijn, waarbij het lijkt dat ze in de verkeerde tijd op aarde zijn verschenen. Bij Cobblestone hebben we al enkele van die voorbeelden gehad: Hackensaw Brothers, Luke Winslow King en Gregory Page. Ook de “Tea Pads” grijpen met hun Zigeuner Jazz, Western Swing, Country en Ragtime terug naar de tijden van Vaudeville. Dat is iets wat Engelsen sowieso graag doen. (Zelfs The Beatles konden het met b.v. het nummer Honey Pie niet laten). Eigenlijk beheersen Rob Heron en zijn maten het hele scala aan “poor man’s music”: High Speed Train is een regelrecht Jugband nummer. Danse de la Limonade voelt als Cajun. Het intro van Killed by Love heeft een Django Rheinhardt sfeertje. Om over Bob Wills en good-old George Formby maar niet te spreken.

Rob Heron and the Tea Pad Orchestra, het Britse antwoord op Pokey LaFarge,  zijn gelukkig jongens van de gestampte pot en van de 21e eeuw. Als een “High Speed Train” donderen ze door Europa deze zomer en struinen zowat alle Festivals af. Bij Cobblestone besluiten ze het meest succesvolle seizoen in onze 12 jarige geschiedenis. Met vrolijke en frisse muziek.                                                             

Misschien met mooi weer wel buiten in de tuin van het Racerhuis.

Line Up:
Rob Heron: Guitar en Zang
Ben Fitzgerald: Guitar
Tom Cronin: Mandolin
Colin NIcholson: Accordion
Ted Harbot: Double Bass
Paul Archibald: Drums