Noord Amerika heeft, natuurlijk met Old Time, Bluegrass, Barbershop en de vele meidengroepen waarvan The Andrew Sisters wel een van de oudsten is, een behoorlijke historie in Close Harmony. Echter in 1968 werd aan deze complexe samenzang een dimensie toegevoegd: David Crosby is uit The Byrds gewipt. Stephen Stills trekt de stekker uit Buffalo Springfield en Graham Nash verlaat de Britse Hollies en vindt in L.A. een nieuw thuisland. Op een feestje bij Mama Cass Elliot (Mama’s & The Papa’s) zingen ze voor het eerst ‘You Don’t Have To Cry.’ Een rilling gaat door de aanwezigen en een Supergroep is geboren. In 1969 treedt ‘Buffalo’ maatje Neil Young toe. De rest is geschiedenis. Wat The Everly Brothers met z’n tweeën konden, deden zij met z’n drieeën of vieren. Als kleefpasta, nee beter gezegd, met onzichtbare elastiekjes verbonden, bewegen de stemmen zich om elkaar heen. Elke stembeweging van de een geeft reactie van de anderen.
Close Harmony van totaal andere orde: ‘n ongelooflijk spannend samenspel van stemmen met steeds onverwachte wendingen. Dat kan dan met live-uitvoeringen ook soms behoorlijk gaan wringen, maar dat heeft zijn charme, dat geeft jus. Een hele kluif dus voor Bertolf en consorten, temeer omdat ze ook nog aandacht moeten schenken aan het voortreffelijke en puntige gitaarwerk van Stills en de prettige uitglijders van Young. We gaan ze op hun merites beoordelen. En daar zijn we niet bang voor want twee jaar geleden, in een bomvol Cobblestone, bracht deze talentvolle Band ‘Abbey Road’ van ook al een Supergroep, naar onze verwende oortjes, en wat hebben we ervan genoten! De groep is voor dit project uitgebreid met de frontman van Daryll Ann, Jelle Paulusma en hun toetsenist Diederik Nomden.

COBBLESTONE: OUR HOUSE, A VERY, VERY FINE HOUSE.

Bertolf Lentink, gitaar & zang
Jelle Paulusma, gitaar & zang
Diederik Nomden, gitaar, toetsen & zang
Dirk Schreuders, bas
Bauke Bakker, drums & zang.