Countrysoul from under a Manhattan bridge.

Geboren in New York, in 1952. Op Long Island knopen vader en moeder Seegers met moeite de eindjes aan elkaar. Moeder adoreert de Osmond Brothers, hun liedjes schallen tijdens de feestdagen door het huis, oom speelt banjo, ma verzorgt lead vocals en Doug met zijn twee broers de backing. Pa verlaat het gezin en de voedselbank vervangt de supermarkt. Doug leert timmeren.
Op zijn 18e schrijft hij “Riker’s Island Blues”, zijn eerste lied. Begin 60-er jaren speelt hij op straathoeken in the Lower East Side covers van Stones en Beatles, waar hij op een dag de nog onbekende Buddy Miller tegen het lijf loopt. Die haalt hem over naar Austin te komen om er samen te spelen -op bruiloften en partijtjes- als duo. Doug noemt zich “Duke the Drifter”*. Hoewel het toeren “money and food” betekent, vindt hij het maar niks. Terug in New York trouwt hij met Angie en krijgt twee kinderen. Songwriting belandt in een doos op zolder…Met permissie van zijn 15-jarige zoon vertrekt Doug naar het immer lonkende Nashville. Plan: middels songwriter-contests indruk maken met zijn liedjes. De overweldigende concurrentie ondermijnt zijn zelfvertrouwen; hij belandt in de bak en onder de brug. Raakt verslaafd aan van alles en nog meer en wordt straatmuzikant zonder vaste woon- en verblijfplaats. Met Gods hulp kickt hij af en begint, behalve op straat, te spelen in “The little Pantry that Could” van Stacey Downey. Een initiatief om onbekende songwriters een (piepklein) podium te bieden. Downey krijgt een mail uit Zweden van countryster Jill Johnson die een tv-serie wil maken over de dieper liggende roots van country. Wanneer de tv-ploeg arriveert komen ze Doug op straat tegen, die weigert mee te werken. Vooruit één liedje dan: “Going down the River”. De monden van Johnson en haar crew vallen open door de van soul en twang (denk Johnny Cash, Roy Orbison) doordrenkte stem van Seegers. Dán de stroomversnelling: optreden in Zweden, plaatopname op Rounder (Will Kimbrough-producer, Al Perkins- pedal steel) met Emmylou Harris en Buddy Miller als ondersteunende zanglijsters, No.1 hit in Zweden, kort optreden in The Grand Ole Opry …..Doug telt zijn zegeningen maar koestert in zijn hart het “Buskin’”; het spelen op straat waarmee hij zich vergroeit voelt. Het blijft voor hem een prima optie.
Deze man, waarvoor wij een diepe buiging maken, betreedt op 6 November as. het Cobblestonepodium. Houdt u van pure chocolade en zuivere koffie? Dan wordt dit úw avond. Duurzamer gaat het niet worden. U bent welkom.

O ja: Huiswerk! : het artikel in “The Bitter Southener” prachtig verhaal en indrukwekkende foto’s! (Haalt u meteen uw engels even op.) Bij deze de link.


*Hank Williams noemde zich “Luke the Drifter”.

Bezetting: 5-mans-band, wordt nog bekend gemaakt.