Doorgroefde kop, als van leer dat te weinig vet heeft gezien…mooie volle bos haar, 50 jaar muziek (17 albums) en 20 jaar geen druppel alcohol.  Vorig jaar november 70 geworden;  indrukwekkend, maar bedenk: ”It all starts with one day” aldus Chris Smither.
Staande op de dijk van New Orleans (een soort Tankenberg in plat Louisiana) overziet hij middels de dubbel-cd : ”Still on the Levee”zijn carrière die begon met het spitsen van zijn oren toen hij Lightnin’Hopkins hoorde op “Blues in my Bottle” en Mississippi John Hurt ( “Blues at Newport’63”). Deze twee hoekstenen van de Delta blues beïnvloedden de stijl van Smither sterk, alsof je twee gitaristen hoort, terwijl er één speelt.
Bonnie Raitt zong “Love me like a man” en “I feel the same” en  Emmylou Harris omarmde “Slow surprise”.  Bonnie noemt hem “My own Clapton”. Op het onlangs verschenen  “Link of Chain” eert een keur aan Amerikaanse singer-songwriters  het oevre van Chris. Tot zover de lofzang, wat krijg je solo-live?
“The devil haunts a hungry man”zingt Kris Kristofferson en het zou goed kunnen dat Smither zijn slachtoffer was. 12 Jaar lang was de fles hem de baas (1971-’83). Met zijn voet tappend op een plank voorziet Chris zijn nummers veelal van een urgentie  waarmee hij zijn demonen en de duivel op de hielen zit om hen uiteindelijk (bijna?) te verjagen. John Lee Hooker had dat ook; zo’n “Footstomp” als drijvende, dreigende kracht onder een nummer. Daar tegenover staan veel nummers van meer poëtische aard, zonder dat het glazuur u van de tanden springt. Smither één keer horen is hem niet meer vergeten.
U wilt de vakman aan het werk zien? Dat kán; op zondag 31 mei as, de Sociëteit zal als een warme jas zijn voor deze vaandeldrager van het singer-songwritersgilde  – en natuurlijk ook voor u.

Chris Smither: zang, gitaren,footstomp.

Ps. Er zullen gedeeltelijk zitplaatsen beschikbaar zijn.