BAP KENNEDY
Kraag opgeslagen, handen in de zakken van de lange regenjas, eenzaam wandelend langs de Ierse kust. Zijn golvende haardos wapperend in de wind. Melancholie en weemoed vertaald in muziek met roots die wortelen in de rijke Ierse traditie en in iemand als Van Morisson. "Cypress Avenue" van Astral Weeks (Van Morisson) mag van Bap mee naar het onbewoonde eiland…en "I'm so lonesome I could cry" van Hank Williams. De diversiteit van zijn uitgebrachte schijfjes is wonderlijk en constant van kwaliteit. Uitschieters zijn het prachtige "Lonely Street" en het door Steve Earle en Ray Kennedy (geen familie) geproduceerde "Domestic Blues". Op "The sailors revenge", zijn laatste CD (geproduceerd door Mark Knopfler), horen we een aantal sublieme muzikanten aan het werk: Jerry Douglas, Michael McGoldrick, Guy Fletcher en James Walbourne, de Pretenders gitarist waarmee Bap ooit de opening van Stadstheater de Bond heeft opgeluisterd. Scherpe randjes zijn er binnen zijn muzikale universum nauwelijks te bespeuren, noch qua stem, noch waar het de instrumentale invulling betreft. Echter: melodieën en arrangementen van een schoonheid…alsof je baadt in ongeklopte slagroom, een walhalla voor meefluiters, goddelijk gewoon. Wanneer we Henk Smit van de Sociëteit lief aankijken weet ik zeker dat hij bereid is de open haard aan te steken, waarna ons een gloedvolle decemberavond in het Cobblestone-honk te wachten staat.

Bap Kennedy: guitar, vocal.
Gordon MacAllister: guitar.
Brenda Kennedy: bass.